Ofschoon wij natuurlijk in Friesland wonen en erom bekend staan dat onze liefde voor onze buren, de Groningers, nou niet direct echte passie genoemd kan worden, staat er een Groningse titel boven dit artikel dat over Pasen gaat. Het is de titel van een liedje dat is geschreven en gezongen door de helaas veel te vroeg gestorven Groningse troubadour Ede Staal. Toen we in het pastorale team bespraken wie het hoofdartikel voor deze Wegwijzer zou schrijven en dat het dan over het licht van Pasen zou moeten gaan, schoot me spontaan dit lied te binnen: “’t het nog nooit zo donker west of ’t wer altied wel weer licht” (voor wie serieus geen Gronings verstaat: “Het is nog nooit, zo donker geweest of het werd altijd wel weer licht”)
Ede Staal beschrijft hierin een ouder echtpaar (detail: zij staat stijf van de reumatiek) in hun kleine huisje achter de dijk. Heel tevreden, tweemaal daags hand in hand over het laantje
wandelen. Altijd harde werkers geweest. Dan krijgt opa het zomaar benauwd en overlijdt een dag later. En drie weken later gaat ’t olske (het oude mensje) hem achterna. Leven zonder hem kàn ze gewoonweg niet! In kort bestek is er een heel leven, één grote liefde van twee doodgewone mensen weergegeven. Maar het gaat me vooral om dat indringende refrein. U zou de muziek en de donkere stem van Ede Staal erbij moeten horen: een mooi melancholiek lied met als refrein: ”’t het nog nooit, nog nooit zo donker west, of ’t wer altied wel weer licht!”
Wij gaan de Goede Week in. Kinderen hebben me wel eens gevraagd waarom we spreken over een ‘Goede Week’ en een ‘Goede Vrijdag’. Het is toch een aaneenschakeling van verraad, van lijden en dood. Wat is daar nou goed aan? Op het eerste gezicht is daar niets goeds aan.
Zo kan ik me ook voorstellen dat er onder u mensen zijn voor wie het allemaal donker is in uw leven. Sommige mensen kijken tegen een hele berg schulden aan, waar nauwelijks een uitweg lijkt te bestaan. Anderen tobben met hun huwelijk of hun gezin of hebben te maken met een afnemende gezondheid. Verschrikkelijke moorden van de IS. Duizenden vluchtelingen in tenten in de sneeuw vlak over de grens van Syrië. Donkere wolken pakken zich dan boven je samen. Misschien is het nog wel nooit zo donker geweest! Die donkere wolken waren er ook volop in het leven van Jezus Christus. Een dreigende arrestatie, een schijnproces dat uitliep op een doodvonnis; zijn vrienden lieten Hem in de steek. Later voelden ze zich daar schuldig over: Judas, die Jezus voor een habbekrats verried, kan het leven niet langer aan; Petrus die instortte toen hij besefte dat hij Jezus in de steek gelaten had.
Een totale mislukking, een fiasco zou je zeggen. Maar het aardedonker van Goede Vrijdag toen er over het hele land een ondoordringbare duisternis hing, maakt plaats voor het stralende licht van de vroege Paasmorgen!!!
Een leeg graf: met ons mensenverstand kunnen we er nog steeds niet bij. Jezus die in levende lijve verschijnt aan zijn leerlingen en aan vele anderen. Het wordt altijd wel weer licht! We hebben een geloof dat licht geeft! Niet om al het donker weg te praten en onze ogen te sluiten voor wat er om ons heen gebeurt, maar om de Paaservaring met Jezus actueel te maken. Geloof me: het wordt altijd wel weer licht. Probeer daarop te vertrouwen. Jezus heeft dat zelfs op het kruis gedaan. Vertrouwen op het licht dat altijd weer door die donkere wolken heen breekt!
Als pastores wensen we u allemaal een zalig Pasen, een lichtende ervaring.
pastor Neeltsje Bouma en pastor Paul Verheijen